Eurorealisme

Een van de zoveelste Europese toppen is net afgelopen weekend afgerond, bedoeld om Europa te redden nadat de Europese grondwet door de burgers van Frankrijk en Nederland bij referendum weggestemd was. En terecht, dat is iets voor de Fransen en de Nederlanders om trots op te zijn. De burgers hebben bij dat referendum meer inzicht en kwaliteit laten zien dan alle regeringsleiders in de Europese top bij elkaar. Afgekeken van de oude weggestemd Europese Grondwet is de kwaliteit in de top van Europa bedroevend, dat men zich niet schaamt voor het werk van afgelopen jaren is een wonder.

Hoofdredacteur Pieter Broertjes laat zijn krant hierover koppen met de tekst “Geen visioen, maar eurorealisme”. Wat dat eurorealisme dan is laat de krant verder onbesproken. De eurorealiteit is natuurlijk dat Europa voor een deel bestuurd wordt door mensen die daar helemaal niet bekwaam voor zijn en met elkaar een situatie willen realiseren waarin ze gedaan kunnen krijgen wat ze willen. De laatste 'agressieve machtsovername' is afgewenteld door het referendum iedereen welbekend. Het nu gerealiseerde verdrag is dan ook een doekje voor het bloeden, om de idioten aan de top op hun gemak te stellen.

De Pers kopt met “3-0 voor Balkenende, of is zijn trots misplaatst?”. Een eurorealistischer kop dan de kop van De Volkskrant. Balkenende presenteert zichzelf nu alsof hij succes heeft. De eurorealiteit is dat dit natuurlijk niet waar is. Bij het laatste referendum is hij afgegaan als een gieter, en nu krijgt hij van Angela Merkel een doekje voor het bloeden zodat zijn gezichtsverlies niet gênant wordt. Natuurlijk heeft Balkenende dingen 'binnen gehaald'. Maar overall heeft hij meer verloren dan gewonnen. Over al lijkt de stand voor Balkenende 3-0 te zijn, maar dat is dan wel door vals spel te spelen.

Balkenende speelt van meet af vals. Nog even los van de illegale oorlog, en dat hij zijn bevoegdheden en machtspositie misbruikt om al te oppositionele geluiden monddood te maken, ook op zeer specialistisch gebied loopt Balkenende de kantjes er af. Wat zelfs de zichzelf geweldig vindende Pieter Broertjes niet door heeft is dat Balkenende II niet rechtsgeldig geformeerd is. Niemand, behalve de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht, heeft zich daar druk over gemaakt. Het is wat specialistisch om toe te lichten, maar het voorval kwam aan het licht toen na een onderzoek in de kamerstukken bleek dat Balkenende na de beëdiging van Balkenende II op 27 mei 2003 zowel kamerlid als minister-president was.

Dat kan en mag niet volgens de grondwet. Volgens de griffie was dit een kennelijke verschrijving van de griffie, maar de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht vermoedt dat er achteraf een smoes is bedacht en met de handelingen van de tweede kamer geknoeid is om geen staatsrechtelijke crisis te veroorzaken. Hoe het ook zij; het aardige van het geheel is dat ook als er inderdaad sprake is was van een kennelijk verschrijving, is Balkenende bij de formatie van Balkenende II minister-president van Balkenende I gebleven. Hij is namelijk niet opnieuw benoemd en beëdigd toen hij van Balkenende I naar Balkenende II ging. Hij had als minister-president van Balkenende I wel zijn ontslag aangeboden aan de koningin zoals het hoort, maar nadat het CDA de verkiezingen gewonnen had heeft hij dit ontslag zelf weer ingetrokken.

Dat is een vreemde en staatsrechtelijk niet zuivere gang van zaken, en niet alleen voor de puritein op quantumniveau van belang. De minister-president heeft ook op macro niveau enorme fouten begaan (zie Irak en de afgewezen grondwet), en door zich niet opnieuw te laten benoemen en beëdigden corrumpeert een minister-president zijn eigen bevoegdheden. Het is niet onwaarschijnlijk dat Balkenende daardoor gewoon burger is geworden na Balkenende I. Een minister-president die voor de verkiezingen zit en demissionair wordt mag in weerwil van het grondwettelijke verbod een redelijke termijn minister-president en kamerlid zijn. Als minister-president mag hij (of zij) dan geen nieuwe onderwerpen aanpakken (zoals een illegale oorlog in Irak) en hij of zij is verplicht zijn of haar ontslag onvoorwaardelijk aan te bieden, de minister-president is er immers niet zeker van dat de verkiezingen gewonnen worden of dat zijn partij hem of haar als nieuwe mp wenst. Logisch, toch?

Door na de verkiezingen niet de nieuwe benoeming en de nieuwe beëdiging te ondergaan teert de minister-president op het oude kiezersmandaat en blijkt zijn eerder ingediende ontslag niet onvoorwaardelijk te zijn maar onder de voorwaarden dat de minister-president de verkiezingen verliest, en die mogelijkheid bestaat volgens de Nederlandse grondwet niet. Net zoals de minister-president grondwettelijk niet politiek akkoord had mogen gaan met de overigens illegale oorlog in Irak. Elke keer na verkiezingen moet de minister-president opnieuw benoemd en beëdigd worden, bij gebreke waarvan hij of zij kiezers bedrog pleegt. Eurorealiteit is dus dat de trots minister-president kiezersbedrog pleegt, de burgers van Europa een foeilelijke grondwet opdringt, oorlogsmisdaden pleegt, massa moordenaar is, een gevaar voor de democratische rechtsstaat, terrorisme pleegt en nog wat van dat soort dingen en hoofdredacteur Pieter Broertjes van de De Volkskrant rept er met geen woord over. Dat maakt hem als hoofdredacteur van de De Volkskrant medeplichtig, net zoals de Telegraaf ooit medeplichtig was. Dat is eurorealisme, en dat Europa wereldvrede als grondwet had kunnen hebben als Balkenende niet zo'n amateur was geweest.