Meer sterke verhalen

De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht geloofde net zo weinig in magie als in God voordat hij schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht werd. Om de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht te worden moest hij eerst een aantal niet nader gedefinieerde of beschreven rituelen uitvoeren en ondergaan. De schrijver had besloten dat hij een poging zou wagen iets te doen wat hij alleen uit de bijbel kende met een ietsiepietsie zelfbedachte magie erbij. Niemand wilde met hem over de oorlog in Irak praten, en hij kon niet anders.

Dus besloot hij de kwestie aan God voor te leggen, op Terschelling, gewoon met wat zelfbedachte hocus pocus. Het eiland Terschelling zelf is in het voorjaar spiritueel genoeg om wat zelfbedacht te toveren, en de kabouters en de elfen op te zoeken. Toevallig kwam de schrijver op het eiland allemaal fratsenmakers tegen die aan hocus pocus deden en anderen deden zich voor als heks, en er waren trollen en kobolden, overal voor wie ze maar wilde zien. Dat wilde de schrijver wel zo nieuwsgierig als hij is. Tijdens het hoogte punt van zijn zelfbedachte bekering onttrok de schrijver zich aan alle groepsactiviteiten door op de dag dat de zon op zijn hoogst stond er zelf op uit te gaan.

De schrijver die van zijn leven niet serieus aan zwarte kunst of magie gedaan had kneep 'm wel een beetje. Zo maar met een zelfbedacht en uitgewerkt ritueel de goden aanroepen op plekken die daar heel goed geschikt voor zijn, is niet zo maar iets om te doen. Zelfs niet voor de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht. Die toen overigens nog niet wist wat hem te wachten stond toen hij vastberaden vanuit de duinen langs het ene of andere kunstwerk het strand op liep. “Hier ga ik het doen”, dacht hij bij zichzelf. “De zon zal wel haast maximaal zijn nu”. En hij deed zijn ogen dicht en liep het strand op tot het moment dat hij bleef staan en zich voelde aarden zoals hij nog nooit geaard was geweest. Was net alsof hij een zeer krachtige aardstraal recht langs zijn graad voelde die hem met zijn stuit naar het centrum van de aarde trok en met zijn kruin het universum in en waarlangs hij uit kon treden op weg naar de ruimte waar de goden zijn.

Uiteindelijk was het voor de schrijver een koud kunstje. Dat hele uittreed ritueel duurde maximaal twee uur, met een kleine onderbreking voor een slokje water en om te zien of de vloed niet al kwam. Wat daarna kwam was pas echt leuk, over sterke verhalen gesproken. De schrijver die weet hoe zijn fantasie hem bedriegen kan, recapituleerde het verhaal met God nog even voor zichzelf toen hij zich na de seance met God klaarmaakte om in de menigte op te gaan. Terug fietsend van het Groene Strand naar Westerkeyn besloot hij voor zichzelf eens na te denken hoe serieus hij zichzelf nemen moest met zijn ontmoeting met God. Het uitreden was een feit geweest, daar had hij geen twijfel over, en dat hij zoiets als God ontmoet had zoals Mozes in de bijbel, dat wist de schrijver eigenlijk ook wel zeker voor zichzelf. Maar wat moet men daarmee in dit leven? Wie over dat soort zaken vertelt maakt kans op verblijf in het gesticht, was de schrijver zich bewust.

Nadat de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht zijn fiets had weg gezet bij de fietsen parkeerplaats van Westerkeyn gebeurde er op het terrein daar iets grappigs als toetje wat de schrijver niet verwacht had. Op Westerkeyn waren wat straat artiesten bezig met evenwichtskunsten door onder andere drie en vier hoog op elkaars schouders te staan. De schrijver herkende één van de evenwichtskunstenaars als iemand die hem eerder was opgevallen omdat deze deed alsof hij de een of andere mythische figuur was die leek te denken dat hij toveren kon. De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht besloot met een ter plekke bedachte 'truck' de act van de beste man te verstoren om te zien of de schrijver echt hocus pocus beheerste. De schrijver wilde weten of hij met zijn gedachte kracht de balancerende evenwichtskunstenaar kon laten vallen. Hij concentreerde zich net zo op de balancerende kunstenaar als hij op God gedaan had tot hij zichzelf voelde uitreden en contact maken met de kunstenaar die vier hoog op de schouders van anderen stond te jongleren. Dat moment van 'contact' was ook meteen het moment dat het contact verbroken werd en de evenwichtskunstenaar van drie hoog naar beneden viel.

De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht schrok zich een hoedje van het effect van zijn hocus pocus, zeker ook omdat de evenwichtskunstenaar in zijn val de schrijver, die toch zeker 15 meter verder stond, dermate verwijtend en boos recht in de ogen aankeek dat de schrijver niet anders kon dan denken dat de kunstenaar vond dat het zijn schuld was dat hij gevallen was. De schrijver voelde zich schuldig over de val van de kunstenaar en hij begon te denken dat hij echt met zijn gedachte kracht de act van de evenwichtskunstenaar verstoord had. In zekere zin had de natuurkunde de schrijver dit effect voorspeld, maar hij had nooit gedacht dat natuurkunde het bestaan van God, spiritualiteit, hocus pocus en trollen en kobolden bewijzen kon. Laat staan dat het wereldvrede kon voorspellen.

Een paar jaar voordat de Nederlandse minister-president Balkenende zijn illegale oorlog begonnen was had de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht, die toen nog een juppige jurist was, een bevlieging gehad en wilde hij plotseling alles weten van de kwantummechanica en de relativiteitstheorie. Als jurist vond hij dat hij zich in de natuurkunde verdiepen moest om meer te begrijpen van hoe wetten werken en wat wetten zijn. In die tijd kwam hij alleen nog tot rust door in zijn vrije tijd moeilijkere dingen te doen dan hij op zijn werk deed. Idioot, maar anno 2007 komt de schrijver dat niet slecht uit. Wat hij toen in termen van Natuurkunde bedacht is wat later het Universeel Wereldvrede Recht is gaan heten, bekroond met een bezoekje van God als bijpassende ontmoeting toen Terschelling Niemandsland was.