Sterke verhalen

De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht ziet het er al helemaal van komen, als hij straks, over nog lang niet, gewoon aan het eind van zijn leven als hij grijs en oud komt te overlijden, uitdrogend op een bedje stro of gewoon ergens langs de weg omgevallen, dat hij dan merkt dat zijn ziel inderdaad volledig van het lichaam los komt, niet vast blijft zitten aan het lichaam zoals op Terschelling 2004, toen Oerol nog leuk was, en zijn weg vervolgt het donkere universum in. En hoewel het universum koud en ledig lijkt, is het overal toch licht. Behalve als zijn ziel langs de achterkant van de maan reist, en ja hoor daar staat Jan Pieter Balkenende, althans zijn ziel, die wat eerder was vrij gekomen van het lichaam omdat JPB wat jaartjes ouder is dan de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht.

“Ik wist wel dat je hier zou zijn” zegt de schrijver dan. “Had je me je maar op aarde laten vervolgen, dan was het daar nu niet zo'n puinbak geweest en had jij niet zo bang hoeven zijn voor God”. Tot zijn aardse spijt heeft de schrijver een voorzienende blik. En dat is best bijzonder, want normaal is het zo dat alles wat de mens ziet op het moment van zien feitelijk al verleden tijd is. Die visionaire blik van de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht maakt dat hij nu al op de ontmoeting ooit in de toekomst met Balkenende aan de achterkant van de maan anticipeert. Het universum is voor het menselijk lichaam ijskoud en onbegaanbaar. Maar als de ziel eenmaal losgekomen is van het lichaam, is het universum zijn domein. De ziel voelt niets behalve dat wat zielen voelen kunnen. En dat maakt dat Balkenende straks, later, als hij fully loaded en oppermachtig de strafrechtelijk dans weet te ontspringen en als een pasja ergens een natuurlijk dood komt te sterven, met een glas in zijn had en “godskolere” als laatste woord uit gebrald, bang is voor God.

De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht weet toevallig al van God hoe boos God op Balkenende is wegens zijn bijdrage aan de illegale oorlog in Irak en ook Afghanistan. God is zo boos dat de schrijver ten tijde van het schrijven van het Universeel Wereldvrede Recht al wist dat hij straks liever heeft dat hij Balkenende al in zijn aardse bestaan voor het gerecht gesleept had dan dat hij Balkenende na zijn dood bibberend als een riet van de achter kant van de maan moet plukken om hem aan God voor te geleiden. Als de schrijver dan achterom kijkt ziet hij een aarde waar niemand blij van wordt, terwijl het toch gewoon wereldvrede had kunnen zijn en een ietsiepietsie meer groen en welvaart overal.

Een ziel in het lichaam van Balkenende wat zoveel schade aanricht als Balkenende doet met zijn bevoegdheden moet hoognodig strafrechtelijk afgestraft worden, of worden behandeld in een inrichting voor de geestelijke gezondheidszorg overeenkomstig de wet BOPZ. Dat is de wet die het mogelijk maakt om Balkenende op te laten sluiten als onverhoopt toch mocht blijken dat hij aan een geestelijke stoornis lijdt en dat hij niet met opzet de illegale oorlog in Irak pleegt en eigenlijk verder elke kans voor open doel om eens wat goeds te doen te laten liggen. Nu in zijn aardse bestaan zegt de schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht dat Balkenende niet koppig en hardleers moet doen, om te voorkomen dat ze elkaar straks aan de achterkant van de maan ontmoeten.

De schrijver is, net als God, heel boos op Balkenende geweest, zo boos dat God hem de regel “thou shall not be angry” in het Universeel Wereldvrede Recht heeft laten opnemen. Die regel getoetst in de praktijk blijkt voor de schrijver te werken. Als hij boos is krijgt hij gedonder met justitie, en als hij niet boos is en justitie doet hem toch wat, zoals laatst gebeurde, dan belazert er iemand een kluit. De schrijver van het Universeel Wereldvrede Recht was helemaal niet boos toen hij de laatste keer gearresteerd werd op aangifte van JPB. Hij was goed bezig, zoals vandaag de dag. Waarschijnlijk te goed, en daarom deed Balkenende alsof een goed bedoelde tekst bedreigend over kwam.

Tegen de tijd dat de schrijver en Balkenende elkaar ontmoeten aan de achterkant van de maan, is dit voorval allang weer vergeten en vergeven, althans wat de schrijver betreft. De vervolging van Balkenende is echter on ontkoombaar, het moment dat de schrijver Balkenende voor zeker te pakken heeft is dat moment achter de maan, als ze beide allang een natuurlijke dood zijn gestorven. Dat moment is verzegeld in de toekomst, daar is nog voor Balkenende nog voor de schrijver een ontkomen aan. In zekere zin kan men dat voorzienigheid noemen, of gewoon de zoveelste stommiteit van Jan Pieter Balkenende.

Voor de schrijver is het tegen die tijd geen enkele moeite om Balkenende aan God voor te geleiden, God heeft toegezegd het voorgeborchte voor Balkenende te herintroduceren. De hel heeft hij voor Bush en zijn politieke plannen makers gereserveerd. Die mensen die menen christen te zijn moeten in de ovens van de hel herbakken worden, om te voorkomen dat ze nog vele reïncarnaties hierna het voor iedereen blijven verzieken, aldus God. Net als de zelfmoordterroristen zullen dat soort fenomenen altijd als zichzelf reïncarneren. Die mensen houden pas op met zelfmoordenaar of massamoordenaar zijn tot ze er zelf mee ophouden. Eerder verandert er niks, en blijft iedereen altijd last houden in al zijn levens van figuren als JPB, en Bush, en al die andere lastige kornuiten die het nu ook voor iedereen in meerdere of mindere mate lastig maken. Als die gasten niet of grondig afgestraft worden of naar een langdurig heropvoedingskamp voor idioten gestuurd worden blijft het nog heel lang heel onrustig in de wereld.